Emma
Het Spaanse landschap raast aan mij voorbij, maar ik kan er niet van genieten. Eigenlijk kan ik al twee weken nergens van genieten, want ik mis Gijs ontzettend. Soms word ik wakker en wil ik hem een sms sturen, maar dan bedenk ik me weer dat Gijs me niet meer wil zien. Ik weet zeker dat hij me nog steeds haat voor wat ik gedaan heb. Waarom kan ik die kaart nou niet weggooien? Het was toch duidelijk dat die voor problemen zou zorgen. Eerst vond Yara hem, al was dat nog niet zo erg. Sinds Esmee het weet, verliest ze me geen moment uit het oog. Ze wil gewoon niet geloven dat Gijs het uitgemaakt heeft en blijft beweren dat we alsof doen. Was het maar gespeeld, dan hadden we nu geen ruzie en zou ik niet echt verdrietig zijn.
Papa gaat een hoek om en rijdt in de richting van de snelweg. Het is lang geleden dat we hier geweest zijn, maar ondanks dat voelt de weg vertrouwt. Niet dat ik me erg op mijn gemak voel, achter me zit Esmee en ik heb de hele tijd het gevoel alsof ze ieder moment alles aan papa en mama zal vertellen. Uiteindelijk is er gebeurd wat ze graag wilde, maar ik voel me er niet goed bij. Gijs haat me en ik kan er niks tegen doen, maar als Tom of mijn ouders de waarheid zouden weten zouden zij Gijs waarschijnlijk gaan haten en dat mag niet gebeuren. Dit is mijn geheim en zo nodig neem ik het mee mijn graf in.
Ik probeer rustig adem te halen en kijk naar mijn handen tot ik zeker weet dat ik mijn opkomende tranen kan bedwingen. Als ik weer overeind ga zitten en naar buiten kijk zie ik een grote vrachtwagen en dan is er ineens helemaal niks meer.
Schrijfster: Krisha van der Male ©Krisha van der Male ©Make a Wish
Reactie plaatsen
Reacties