Emma
Het is donker in mijn kamer, omdat ik mijn gordijnen vanwege de felle zon dicht heb geschoven. Met mijn laptop voor me probeer ik aan mijn scriptie te werken, maar het lukt me nog niet helemaal. Al dagen staar ik naar een word document en ik vraag me af of ik het nog wel op tijd af ga krijgen. Had ik maar net zo'n talent als mijn pleegzusje, dan zou dit vast niet gebeuren. Zij schrijft het ene na het andere goede verhaal en iedereen lijkt ze geweldig te vinden. Op sommige dagen vraag ik me af of ik andere keuzes gemaakt zou hebben als mijn verleden anders geweest zou zijn. Als Gijs mij die dag niet gekust zou hebben of de die vrachtwagen die aan de verkeerde kant van de weg reed. Zoude mijn ouders en broer en zussen dan nog leven?
Ik word uit mijn overpeinzing wakker door dat er iemand op mijn deur klopt. Ik wil al zeggen dat wie het ook is best binnen mag komen, maar Maaike heeft de deur al opengegooid en loopt met een lach die haar hele gezicht doet stralen naar me toe.
"We gaan vanavond uit," zegt ze super enthousiast en vervolgens: "Bah wat is het donker hier."
Ze loopt naar mijn raam toe en schuift de gordijnen open. Met het plotselinge licht kan ik ook het scherm van mijn laptop niet meer lezen. Niet dat er heel veel interessants opstond.
"Wat doe je?" vraagt ze.
"Niet bijzonders," terwijl ik het zeg klap ik mijn laptop dicht.
Maaike zou hier niet zijn als er niet iets op haar werk gebeurd zou zijn. Eigenlijk is dat de enige reden dat ze mijn kamer binnen komt. Ze is op zich wel lief, maar ze heeft nooit helemaal begrepen hoe vriendschap of de band tussen zussen werkt. Nou moet ik wel eerlijk zeggen dat ik haar aan het begin ook geen mogelijkheid gaf om een zus te worden. Ik begreep niet waarom ik nog leefde en Yara, Tom en Esmee alle drie weg waren voor altijd. En ook mijn ouders die ik nooit meer vast zou kunnen houden en tegen ze zeggen dat ik van ze hield. Het eerste jaar was een verschrikkelijk, vooral omdat de mensen van wie ik het meeste hield al maanden dood waren toen ik bij kwam uit de coma. Er waren alleen mensen die ik niet kende, zelfs Gijs was er niet. Het deed zo'n pijn toen tot me doordrong wat dat betekent. Hij had me in al die maanden niet kunnen vergeven voor mijn naïviteit, maar wat had ik eraan kunnen veranderen.
"Emmie waar denk je aan?" vraagt Maaike me ineens.
"Mijn ouders," zeg ik zachtjes.
Nu pas merk ik dat er een traan over mijn wang rolt. Snel veeg ik hem weg, ik weet dat Maaike het moeilijk vindt om met mijn verdriet om te gaan, ook al ze vindt het bij iedereen moeilijk. Ze is gewoon niet zo goed in medeleven tonen.
"Vertel, wat is de reden dat je hier binnen komt stormen?"
"O, mijn verhaal... ik bedoel het verhaal over jou, we gaan hem verfilmen. Vanavond gaan we het vieren en je moet gewoon mee. O en ik heb gekust."
"Met wie?" De vraag is er al uit voor ik me kan bedenken.
"Ik had je toch vertelt over de oprichter, vandaag in de gang kuste we. Het was zo schattig, hij werd helemaal verlegen."
Terwijl Maaike vertelt over de kus die in mijn ogen nogal ongemakkelijk geweest moet zijn, bedenk ik me dat ik geen idee heb hoe de man heet over wie ze het heeft. Ja, ze heeft me wel eens over hem vertelt, maar zijn naam heeft ze nog nooit genoemd. Ik wil haar al onderbreken en het vragen, maar dan roept Lucia - mijn stiefmoeder - dat het eten op tafel staat. Ik sta op en wil al naar mijn deur lopen, maar Maaike blijft bij mijn raam staan.
"Wat is er?" vraag ik haar.
Ze zucht diep.
"Hij is gewoon zo leuk..." ze kijkt even dromerig voor zich uit, maar dan draait ze zich om. "Na het eten zoeken we een leuke outfit voor je uit," Met die woorden verlaat ze mijn kamer.
Ik wil al op mijn gemak achter haar aan lopen als tot me doordringt wat ze gezegd heeft. Snel ren ik achter haar aan, om tegen haar te zeggen dat ik helemaal niet gezegd heb dat ik met haar meega.
Schrijfster: Krisha van der Male ©Krisha van der Male ©Make a Wish
Reactie plaatsen
Reacties