"Kom met me mee," zegt Rafael nog een keer. Ik twijfel of ik hem wel echt moet volgen, maar iets in me is nieuwsgierig. Een ander nuchter deel van mij is zich er van bewust dat je niet zomaar iemand een donkerbos is moet volgen. Thorne komt steeds dichterbij en even kom ik in de verleiding om naar hem toe te rennen, maar dan boort Rafael zijn ogen in de mijne en weet ik dat ik geen keuze heb.
"Vergeef me," fluister ik meer tegen mezelf dan tegen iemand in het bijzonder.
Ik pak Rafaels uitgestoken hand aan en ren samen met hem het donkere bos in. Boven onze hoofden hoor ik de raven krassende geluiden maken. Misschien was dit toch geen goed idee, maar ik kan nu ook niet meer terug.
Verhaal gaat verder onder de afbeelding
In het bos is het minder donker dan ik in de eerste plaats gedacht had. Vanaf het tentenveld ziet het er heel donker en dreigend uit, maar nu we tussen de bomen heen lopen - gelukkig is Rafael gestopt met rennen - valt er zonlicht tussen de boomtoppen door wat voor prachtige strepen licht zorgt die over takken en stammen met mos heen dansen.
Reactie plaatsen
Reacties