Lief dagboek,

Het is koud en tochtig in de grot als een klein rood vosje zijn ogen slaperig open doet. Langzaam tilt hij zijn kop op en kijkt even om zich heen. Hij wil alweer lekker gaan liggen met zijn pluizige staart over zijn neusje, als hij merkt dat het wel erg stil is in de grot. Er klinkt geen zacht gebrom of gesnurk zoals anders. Maar waar is zijn vriend Snow dan naar toe gegaan?

Hoewel de zomer al wel officieel begonnen was, leek het er buiten niet op. De wind waaide hard en liet de luiken ramellen. Ondanks dat het niet de eerste keer was dat Amelie een zomerstorm mee maakte, kon ze er niet door slapen. Ze had een beklemmend gevoel, al sinds ze met Edward gedanst had. Hoe hij haar had aangekeken, hij had haar eigen verlangens meer dan ooit aangewakkerd. Alleen Amelie wist dat het verkeerd was. Haar beste vriendin was al zolang verliefd op hem en hij was altijd een vriend geweest. Haar grote steun in moeilijke tijden, iemand waar ze zich bij terug kon trekken. Edward was er altijd voor haar, hij luisterde zonder te oordelen. Amelie had altijd het gevoel dat hij haar begreep en ze vertrouwde hem met haar diepste geheimen. En toch kon ze niet eerlijk aan hem vertellen dat ze van hem hield. Misschien zou ze dat ooit doen, als ze de kans zou krijgen. Anders zou er een dag komen dat ze het over de zee uit zou schreeuwen. De zee zou haar geheim bewaren.

De lucht rook naar zout en citrus, naar de belofte van een zomer waarin alles mogelijk was. Alleen Amelie wist wel beter. Dit zou de zomer worden waar ze zich zou moeten verloven als ze ooit nog haar ouderlijkhuis in wilde.

Zoals wel vaker was de zee ook vandaag weer onrustig net als op die avond. Niet woest, niet kalm. Een soort onbesliste deinende ademhaling, alsof de oceaan iets wist wat zij nog achter moest komen.

De regen tikt ritmisch op het dak van het houten bouwwerk. Binnen hangt de geur van nat hout, vermengd met de lucht van bezwete regenjassen. Iedereen zoekt een hangmat uit, behalve Tess, die met haar telefoon in de hand rondjes blijft draaien alsof ze nog op een fotoshoot wacht. Jesper gaat in de hangmat naast de mijne liggen, maar hij raakt me niet aan. Alsof we nu even gewoon twee mensen zijn die toevallig naast elkaar belanden. Geen geliefden. Geen schandaal. Geen geschiedenis.

Er hangt een onnatuurlijke stilte in onze groep. Hoewel iedereen zich vanmorgen voor vertrek nog netjes heeft voorgesteld, ben ik van de meesten de naam alweer vergeten. Voor me loopt Joris, nog steeds met die vreemde bal in zijn armen. Het liefst zou ik willen dat hij dat ding aan iemand anders overdraagt, zodat we hand in hand verder zouden kunnen gaan. Al weet ik natuurlijk zelf ook wel dat een steile berg makkelijker te beklimmen is in je eentje.

Niezend loop ik de trap af terwijl ik met één hand mijn rugtas probeer mee te sleuren. Als deze trip zo begint, vrees ik het ergste. Als ik niet zo koppig was geweest, had ik nu gewoon met Joris in de lift gestaan. Maar ja – ik bén koppig. En bang voor liften. Dus dan maar vier verdiepingen naar beneden struikelen met een verstopte neus en overgewicht op mijn rug.

De dagen vliegen ineens voorbij. Om de beurt houden we Rik in de gaten. Charlotte en Tomas gaan weer met elkaar om of er nooit iets gebeurd is. Meze en Sensa liggen elkaar niet zo en ineens is het alweer zaterdag gewoon meer dan een week verder. Nog een paardagen en we gaan weer terug naar huis. 

Sensa en Juda zijn de hele avond samen. Eerst ben ik nog met Rozanne en Charlotte, maar na en tijdje gaat Char met Daan mee naar boven. Na hun ruzie ben ik nog veel banger dat er iets mis zal gaan en nu haar ouders er zijn kan ze zo mee naar huis, als ze weg wil door Daan. Door het woord thuis vergeet ik mijn zorgen om Charlotte even en ik moet weer denken aan mijn ouder, aan dat ik niet weet wat thuis is of meer wat mijn thuis is. Mijn ouders hoef ik eigenlijk niet meer te zien, maar de ouders van Rozanne en zijn dan ook weer niet echt mijn ouders. Ik voel me er veilig, maar soms wens ik dat er niet zo veel gebeurd zou zijn in het verleden, en dat ze er nu ook bij zouden zijn.

De dinsdag avond gaat redelijk snel, omdat het nog steeds mega heet is, besloten we te gaan zwemmen. Tot een uur of negen liggen we in het water. We hebben een mat en een bal. Het werd een nieuw oorlogen spel alleen nu met een soort kogel. Kai gooit extreem hard met de bal. Sensa is vastbesloten om de mat van Kai af te pakken. Ik vind het leuk om naar te kijken tot dat ik zelf de bal tegen mijn achterhoofd krijg. Ik bespring Rozanne die de bal gegooid heeft.  

Ze kwam de kamer in alles was perfect. Ik mocht haar aan raken te minste dat dacht ik. Ze duwde me van haar af en nu ben ik haar kwijt. Ik kan niet naar haar toe of achter haar aan gaan. Ze wil mij niet meer, het is over tussen ons. Nu kan ze eindelijk iets met Tomas beginnen.  

Het is bijna tien uur als ik wakker word van Rozanne die de kamer in komt lopen. Tegelijkertijd zoemt mijn mobiel die op het nachtkastje ligt. Ik kijk erop. Op app wordt gevraagd of wij ook honger hebben. We spreken om half elf in het restaurant af. 

Charlotte, Sensa en Daan moeten naar het hotel met een taxie, omdat er niet genoeg ruimte was in de auto van Rik. Ongeveer tien minuten later hoor ik ze op de gang van het hotel. ondertussen hebben we wel wat tijd gehad om de begaande grond te bekijken. Het hotel is erg mooi, eigenlijk vind iedereen dat wel. Toen we eindelijk naar boven mochten, liet een dienstmeisje ons de kamers zien. Helemaal achterin op de vierde verdieping.