Hoi, Hoi! Wat leuk dat je deze pagina hebt aangeklikt. Ik schrijf natuurlijk blogs, maar ik ben eigenlijk schrijfster van boeken en van scripts en daarom heb ik besloten om hier korte verhalen te gaan posten. Dit zal in verschillende genres zijn en waarschijnlijk ook onbewerkt. Misschien zal ik hier ook backstory's plaatsen van andere verhalen die ik uitgeef.
In ieder geval, veel lees plezier en laat me weten wat je er van vindt. Of kom met leuke ideeën, misschien gaat mijn volgende verhaal wel over jou idee.
Mini verhaaltje:
Het is koud en tochtig in de grot als een klein rood vosje zijn ogen slaperig open doet. Langzaam tilt hij zijn kop op en kijkt even om zich heen. Hij wil alweer lekker gaan liggen met zijn pluizige staart over zijn neusje, als hij merkt dat het wel erg stil is in de grot. Er klinkt geen zacht gebrom of gesnurk zoals anders. Maar waar is zijn vriend Snow dan naar toe gegaan?
De Zwarte Raaf:
Laatst heb ik op mijn Instagramverhaal gevraagd om een poll in te vullen. Aan de hand van die antwoorden ben ik begonnen met een nieuw kort verhaal voor op mijn website. De voorlopige titel: De zwarte raaf.
Elara en Thorne zijn samen met school op een camping in de Zwitserse Alpen, maar dan is niet alles zoals het lijkt. Het donkere bos en de raven die krassend over de tenten vliegen.
Vanaf 11 september elke woensdag een nieuw hoofdstuk! {14+}
"Kom met me mee," zegt Rafael nog een keer. Ik twijfel of ik hem wel echt moet volgen, maar iets in me is nieuwsgierig. Een ander nuchter deel van mij is zich er van bewust dat je niet zomaar iemand een donkerbos is moet volgen. Thorne komt steeds dichterbij en even kom ik in de verleiding om naar hem toe te rennen, maar dan boort Rafael zijn ogen in de mijne en weet ik dat ik geen keuze heb.
Zwarte ogen boren zich in de mijne, waardoor het me niet lukt om weg te kijken. Wie deze persoon ook is, hij laat me alles vergeten, maar niet op de dromerige hij is zo knap manier. Ja hij is wel knap, maar hij dat me alles vergeten door angst. Die ogen, die raaf zwarte ogen maken me bang. Gelukkig verbreekt hij dan het oogcontact en heel langzaam begin ik mezelf weer te worden. Helaas komt ook het brandende gevoel op mijn arm weer terug. Ik kijk ernaar en zie dat de rode krasjes al kleiner beginnen te worden, maar de zwarte vlekjes beginnen te groeien. Het is net of ze een weg vinden naar mijn aderen. De blauwe ader die het meest bovenop licht en normaal goed te zien is, begint langzaam steeds zwarter te kleuren. Paniekerig blij ik ernaar kijken, tot ik een hand op mijn schouder voel. Geschrokken draai ik me en kijk in blauwe ogen.
Het akelige gekras klinkt echoot door mijn hoofd. Nooit eerder zag ik een raaf en nooit eerder had ik verwacht er bang voor te zijn, maar toen deze samen met nog wat andere op het dak van onze bus landen en daar hun klauwen begonnen te scherpen, durfde ik toch niet meer naar buiten. Sowieso had ik niet zo veel zin gehad om mee te gaan op schoolkamp. Drie nachten slapen in een klamme tent, vroeg opstaan en dan braaf de instructies van onze docenten op volgen. Ik begrijp niet zo goed waarom we aan heb begin van het jaar op kennismakingskamp moeten, vooral omdat we al drie jaar in dezelfde klas zitten. Zo’n kamp doe je toch alleen in de eerst? Mijn klasgenoten en met namen Thorne – mijn vriendje – vinden kamp wel leuk. Voor hen is het drie dagen lang, alles doen wat god – of in ons geval meneer Miller – verboden heeft.
Help wat moet ik nu:
Het is al jaren geleden, maar ik denk er nog steeds iedere dag aan. Iedereen heeft een begin en iedereen heeft een einde. Het leven kan heel anders lopen dan je in de eerste instantie dacht. Soms moet je afscheid nemen van de genen die voor je gevoel al jaren weg zijn. Soms moet je nieuwe mensen in je leven toe laten. Soms is een nieuw hoofdstuk niet nodig alleen een andere wending of een plottwist. Soms is het een teken of een mogelijkheid om verder te gaan en heel soms blijf je hangen in de angsten van vroeger. Ik zie nog steeds het beeld voor me. Ik kan me iedere handeling nog herinneren. Dit verhaal is niet van mij of van jou. Het is een verhaal dat je moet lezen en morgen weer vergeten moet zijn. Het moet lijken op een hele gekke droom. Het echte vermengt met je fantasie. Het leeft door dat wij ademen. Het geeft een gevoel omdat jij het erbij krijgt. Zonder jouw verbinding is er niks. Zonder mijn fantasie is er geen verhaal. Samen zullen we het creëren.
Vanaf 1 januari 2024 komt er elke week een nieuw hoofdstuk! {10+}
De dagen vliegen ineens voorbij. Om de beurt houden we Rik in de gaten. Charlotte en Tomas gaan weer met elkaar om of er nooit iets gebeurd is. Meze en Sensa liggen elkaar niet zo en ineens is het alweer zaterdag gewoon meer dan een week verder. Nog een paardagen en we gaan weer terug naar huis.
Sensa en Juda zijn de hele avond samen. Eerst ben ik nog met Rozanne en Charlotte, maar na en tijdje gaat Char met Daan mee naar boven. Na hun ruzie ben ik nog veel banger dat er iets mis zal gaan en nu haar ouders er zijn kan ze zo mee naar huis, als ze weg wil door Daan. Door het woord thuis vergeet ik mijn zorgen om Charlotte even en ik moet weer denken aan mijn ouder, aan dat ik niet weet wat thuis is of meer wat mijn thuis is. Mijn ouders hoef ik eigenlijk niet meer te zien, maar de ouders van Rozanne en zijn dan ook weer niet echt mijn ouders. Ik voel me er veilig, maar soms wens ik dat er niet zo veel gebeurd zou zijn in het verleden, en dat ze er nu ook bij zouden zijn.
De dinsdag avond gaat redelijk snel, omdat het nog steeds mega heet is, besloten we te gaan zwemmen. Tot een uur of negen liggen we in het water. We hebben een mat en een bal. Het werd een nieuw oorlogen spel alleen nu met een soort kogel. Kai gooit extreem hard met de bal. Sensa is vastbesloten om de mat van Kai af te pakken. Ik vind het leuk om naar te kijken tot dat ik zelf de bal tegen mijn achterhoofd krijg. Ik bespring Rozanne die de bal gegooid heeft.
Ze kwam de kamer in alles was perfect. Ik mocht haar aan raken te minste dat dacht ik. Ze duwde me van haar af en nu ben ik haar kwijt. Ik kan niet naar haar toe of achter haar aan gaan. Ze wil mij niet meer, het is over tussen ons. Nu kan ze eindelijk iets met Tomas beginnen.
Het is bijna tien uur als ik wakker word van Rozanne die de kamer in komt lopen. Tegelijkertijd zoemt mijn mobiel die op het nachtkastje ligt. Ik kijk erop. Op app wordt gevraagd of wij ook honger hebben. We spreken om half elf in het restaurant af.
Charlotte, Sensa en Daan moeten naar het hotel met een taxie, omdat er niet genoeg ruimte was in de auto van Rik. Ongeveer tien minuten later hoor ik ze op de gang van het hotel. ondertussen hebben we wel wat tijd gehad om de begaande grond te bekijken. Het hotel is erg mooi, eigenlijk vind iedereen dat wel. Toen we eindelijk naar boven mochten, liet een dienstmeisje ons de kamers zien. Helemaal achterin op de vierde verdieping.
Reactie plaatsen
Reacties