Hoofdstuk 3 - Storm
Hoewel de zomer al wel officieel begonnen was, leek het er buiten niet op. De wind waaide hard en liet de luiken ramellen. Ondanks dat het niet de eerste keer was dat Amelie een zomerstorm mee maakte, kon ze er niet door slapen. Ze had een beklemmend gevoel, al sinds ze met Edward gedanst had. Hoe hij haar had aangekeken, hij had haar eigen verlangens meer dan ooit aangewakkerd. Alleen Amelie wist dat het verkeerd was. Haar beste vriendin was al zolang verliefd op hem en hij was altijd een vriend geweest. Haar grote steun in moeilijke tijden, iemand waar ze zich bij terug kon trekken. Edward was er altijd voor haar, hij luisterde zonder te oordelen. Amelie had altijd het gevoel dat hij haar begreep en ze vertrouwde hem met haar diepste geheimen. En toch kon ze niet eerlijk aan hem vertellen dat ze van hem hield. Misschien zou ze dat ooit doen, als ze de kans zou krijgen. Anders zou er een dag komen dat ze het over de zee uit zou schreeuwen. De zee zou haar geheim bewaren.
Vermoeid draaide Amelie zich om in haar bed. Hoewel het een vermoeiende avond was geweest kon ze door de storm die langs de kust raasde, de slaap niet vatten. Gapend besloot ze om daarom naar de keuken te gaan om daar een glas melk te nemen. Overdag was de tempratuur heerlijk aangenaam geweest, maar nu rilde Amelie van de kou. Snel liep ze op haar blote voeten naar de deur waar haar kamerjas aan een haakje hing en trok hem aan. Het was een glanzende kimono met roze kersenbloesemblaadjes.
In de keuken was het wel warm. In de haart knapperde een vuurtje, maar Amelie zag niemand toen ze binnen kwam. Hoewel er overdag vaak wel personeel in de keuken te vinden was, vond ze het ’s avonds een stuk aangenamer. Nu liep er tenminste niemand die haar melk voor haar op wilde warmen. Hoewel Amelie gewend was aan luxe, had ze altijd al graag het heft in eigen handen genomen. Ze vond het heerlijk om zelf te koken en klom als kind regelmatig in een boom om de jongens uit de buurt te laten zien dat ze net zo stoer kon zijn, tot grote ergernis van haar moeder. En toch was alles ineens veranderd toen ze vorig jaar ineens één van de meest begeerlijkste meisje van het seizoen was geworden. Binnen een mum van tijd had ze een aanzoek gekregen en de jonge man ook afgewezen. Amelie was nog helemaal niet klaar om te trouwen en haar hart behoorde al aan iemand anders toe, al kon ze dat niet hard op uitspreken. Uiteindelijk sloot Amelie het seizoen af als meest gewilde huwbare vrouw, maar wel zonder een thuis. Na het schandaal met de afwijzing van de jongen had haar moeder haar het huis uitgezet en nu was ze hier. Al bijna een jaar, maar het voelde toch niet helemaal aan als een thuis.
‘Zal ik je helpen?’ vroeg een mannen stem achter Amelie.
Van schrik liet ze bijna het glas dat ze net uit de kast pakte vallen. Een beetje onhandig draaide Amelie zich naar Edward om. Zijn blauwe ogen glansde en zijn rode krullen stonde slordig alle kanten op, toch vond ze hem knap.
‘Ik wilde je niet laten schrikken,’ verontschuldigde Edward zich bij haar.
‘Dat weet ik, het was een lange avond.’
Edward knikte, waarna hij naar haar toe liep om zelf ook een glas uit de kast te pakken. Heel even stonden ze zo dicht bij elkaar dat Amelie de warmte die van hem afstraalde kon voelen. Het realistisch deel in haar had graag naar achter gestapt, maar iets kleins in haar wilde dat niet. En toen had Edward zijn glas vast en liep er mee naar de kraan om het te vullen met water.
‘Wil je ook?’ vroeg hij haar.
Eigenlijk had Amelie melk willen pakken en opwarmen, maar toch zei ze:
‘Ja graag.’
Edward stak zijn hand naar haar uit om het glas aan te pakken, snel gaf Amelie het glas aan dat ze bijna voor een tweede keer liet vallen. Edward leek het niet te merken en vulde het glas voor haar. Hoewel het maar een paar seconde duurde keer Amelie toch de hele tijd de andere kant op, omdat ze bang was dat ze anders zou gaan blozen. Naast haar zetten Edward het volle glas op het aanrecht.
‘Hé Amelie?’
‘Hè wat?’
Ze wist zelf ook wel dat het geen nette manier was om aan iemand te vragen of hij iets gezegd had, maar ze was vanavond een beetje van slag. Vooral omdat Edward weer dichterbij haar was komen te staan. Ondertussen had zij zich naar hem toe gedraaid en had ze het gevoel dat ze langzaam in zijn ogen aan het verdrinken was. Hij pakte voorzichtig haar handen vast, alsof ze zou breken als hij te snel was. Amelie haar hart maakte een verlangend sprongentje toen Edward naar voren boog. Ze wist best dat het verkeerd was, maar haar hele lichaam verlangde naar hem en daarom stapte ze ook niet weg toen zijn lippen zachtjes die van haar raakte.
Reactie plaatsen
Reacties